عجز ما چندین غبار از هرکمین برداشته ست

آ سمان را هم که می بینی زمین برداشته ست

حق سعی ریشه بسیار است بر نخل بلند

پای درگل رفته ما را اینچنین برداشته ست

کوشش بیهوده خلقی را به کلفت غوطه داد

موج در خورد تلاش ، از بحر، چین برداشته ست

تا نفس زد تخم خواب ریشه ها گردید تلخ

دل جهانی را به فریاد حزین برداشته ست

برحلاوت دوستان یک چشم عبرت وا نکرد

این همه زخمی که موم از انگبین برداشته ست

بیش ازین تاب گرانیهای دل مقدور نیست

ناله دارد کوه تا نامم نگین برداشته ست

بی گرانی نیست تکلیفی که دارد سرنوشت

پشت ابرو هم خم از بار جبین برداشته ست

سعی ما چون شمع رفت آخر به تاراج عرق

نخل باغ ناتوانیها همین برداشته ست

سایه بودیم این زمان خورشید گردونیم و بس

نیستی ما را چه مقدار از زمین برداشته ست

بیدل از افلاس ما رز جنون پوشیده نیست

دست کوته تا گریبان آستین برداشته ست